Sevgili okurlarım merhaba
Bu gün bir yazı dizisinin ilk bölümüyle karşınızdayım.
Diğer bölümler bu yazının devamı olarak, nerde kalmıştık, başlığıyla devam edecektir.
Hayatta herkes sevdikleri tarafından takdir görmek ister.
Özellikle anne, baba onayı , çocuk için hayati önem arz eder.
Bunun için elinden geleni yapar.
Lakin her zaman istediği tepkiyi alamaz.
Onay almak neden bu kadar önemli ?
Birey ne kadar başarılı olursa olsun babası takdir etmiyor diye neden başarının verdiği mutluluğu yaşayamıyor.
Ya da aileler niye çocuklarının başarılarını değil de hep olumsuz yanlarını konuşuyorlar?
Aslında çok basit herkes çocuğu üzülmesin diye en kötüyü düşündürüyor ki beklentiye girip hayal kırıklığı yaşamasın.
Bir yönüyle haklı gerekçeleri olsa da hayal kurmayı, yeni bir atılım da bulunmayı önleyen bir yaklaşım.
Bizler çocuklarımızın dünyasına ulaşamıyoruz.
Kuşak çatışmaları, deneyimlerimiz, korumacı insanlar yapıyor bizleri.
Sadece ailelerde de yok bu durum.
Sosyal hayatta da böyle.
Ben senin iyiliğini düşünüyorumla başlayan cümleler olumsuzluk ekleriyle bitmeye mahkum bırakılmış.
Durum böyle olunca kimse yeni bir iş denemek istemiyor.
Rutinde kalmanın güvenini yaşarken bir adım dahi ilerleyemediğini farketmiyor bile.
