Sevgili okurlarım merhaba,
Bu gün sizle hayata farklı bir bakış açısıyla bakalım.
Hayat bir seçimdir: mutluluk da mutsuzluk da bizim seçimlerimiz sonucu oluşur.
Yeter ki neyi seçtiğimizi bilelim.
Olumlu düşünmek bir yaşam tarzıdır.
Sadece zora düşünce ya da yarı zamanlı
olumlu düşünmek yoktur. Olumlu düşünceyi içselleştiren insan bütün çözümleri de, olasılıkları da görür.
Affetmek, geçmişle ve kendimizle barışmanın ilk adımıdır.
Affetmek içimizdeki dirençleri kırmanın
en güzel yoludur.
Sevilmek için sevmek gerekir.
Almak için de vermek.
Kalpten, çıkarsız, özüyle bütünleşmiş
her eylem olumlu dönüş yapar.
Hayatınızın sorumluluğu size aittir. Yaşadığınız tüm deneyimler de.
Tüm deneyimlerinizi ve hayatınızın sorumluluğunu kabul edin..
Okullar açıldı.
Veliler işe,öğrenciler okula gidiyor. Kimin ne sorunu olduğunu bilmiyoruz.
Lakin çoğumuzun yüzünde aynı ifade olduğunu gözlemlemekteyim. Sanki maraton koşmuşuz da son anda final ipi göğüslemeye ramak kala düşmüş ve tüm yarışmacılar bizi geçmiş gibi bir ifadesi var.
Neden gözlerinde sevgi parıltısı olması gereken gençlerimiz bu kadar bitkin ve yılgın.
Oysa ki hayalleri var herbirinin. Kimisi bir ümit yaşanması mümkünken yaşayamadığı hayatı düşünürken tamamlarken okul yolculuğunu kimisi de belki de hayatın sırtına yüklediği sorumluluklarından omuzları çökmüş.
Gündüzü gece eden bir hüzün var, öğrencilerin gözlerinde.
Peki bu durumu değiştirmek için ne yapılmalı?
Onlar bizim geleceğimizin teminatı.
Bir çoğu anlaşılmamaktan şikayetçi bir çoğu da kıyaslanmaktan muzdarip.
Veli olarak yada onların büyükleri olarak şunu kabul etmeliyiz ki devir ve koşullar değişti .
Onların sahip oldukları ve zamanında bizlerin sahip olamadığımız şeyler , onların mükemmel koşullarda olduğunu göstermez.
Bunun bilincinde olmamız gerekiyor. Onların bizim sevgimize ve anlayışımıza ihtiyaçları var.
Evet onlar için çalıştığımız için belki onlara çok zaman ayıramıyor olabilir ama bir yarım saat dahi olsa kendimizi ve duygularımızı çocuklarımıza ifade etmeliyiz.
Aksi takdirde sevgisiz büyüyen çocuklar bu boşluğun doldurmak için kendisine farklı niyetle yaklaşan insanların duygularını sevgi zannedip zehri su diye içebilirler.
Ebeveynlerin peki bizi kim anlayacak, zaten hayat çok zor yoğunluktan aynada yüzümüze bile bakamıyoruz, dediklerini duyar gibiyim.
Çok haklı bir serzeniş olmakla beraber, çocuklarımızın kendi istekleriyle değil biz istediğimiz için dünyaya geldiklerini unutmamalıyız.
Bundan dolayı çocuklarımız bize değil, biz çocuklarımıza güzel bir hayat sunmak zorundayız. Hepinizin güzel yarınlarda , umut dolu günler diliyorum.
Sevgiyle kalın
